Türkçenin Tarihsel Gelişimi
Türklerin kendi adları ile tarih sahnesine çıkışları MS. VI. Yüzyıl ortalarına rastlar.
Türklerin kendi adları ile tarih sahnesine çıkışları MS. VI. Yüzyıl ortalarına rastlar. VI. Yüzyıla ait Çin kaynakları, Türklerin eski Hunların başlıca boylarından biri olduğunu ve bu dönemde Juan-Juanlara yani Avarlara bağımlı olarak Altay Dağları’nın güney yamaçlarında yaşadıklarını yazar.
Türkçenin başlangıç dönemi hakkında da elimizde açık ve kesin bir bilgi yoktur. Okunabilen ve elimize geçen eserlerin kalıntıları da M.S. VIII. Yüzyıldan öncesine ulaşmamaktadır. Sadece Çin kaynaklarına dayanarak bazı Türkçe sözcüklere ulaşabiliyoruz. ‘Tu-Kiie’ ve ‘Uygur’lardan bize kalan eser örnekleri, Türkçenin daha o yüzyıllarda gelişmiş bir ebedi dil halini aldığını göstermektedir. Eski Çin kaynakları, Orta Asya’da çeşitli Türk lehçelerinin kullanıldığını, ‘Huvey-Hu’, ‘Kırgız’, ‘Uygur’ ‘Tu-Kiie’ hatta ‘Batı Tu-Kiie’, ‘Doğu Tu-Kiie’ Türkçeleri arasında bazı farklar olduğunu söylerler. Türkler arasında ‘Tu-Kiie’lerden daha önce genel bir edebiyat dili ve onunla yazılmış bir yazılı edebiyat olmaması, dilin değişik lehçe ve şivelere ayrılmasına neden olmuştur. Aslen Türk olmayan, örneğin ‘Soğdlular’ gibi İran kökenli birtakım kitlelerin Türkler arasına karışması ve Türkleşmesi, sonra değişik topluluklarla asırlarca süren ilişkiler de Türkçenin gelişmesinde etkili olmuştur.
Kaynakça: Türk Dili, Kocaeli Üniversitesi Yayınları No:79, Kocaeli, 2006, ss.35
